سیستم‌های اعلام حریق

انواع سیستم‌های اعلام حریق

اصول کار همۀ سیستم‌های اعلام حریق اساساً مشابه یکدیگر است. در صورتی‌که یکی از دتکتورها دود یا حرارتی را تشخیص دهد یا اینکه یکی از افراد ساختمان شستی شیشه‌ای اعلام حریق را بشکند، آژیرهای اعلام حریق به‌کار می‌افتند و وجود احتمالی آتش‌سوزی و لزوم دفع آن را به سایر افراد ساختمان هشدار می‌دهند. این سیستم همچنین شامل تجهیزات علامت‌دهی از راه دور نیز است که از طریق ایستگاه مرکزی خود وجود حریق را به گروه آتش‌نشانی اعلام می‌کنند.

سیستم‌های اعلام حریق را می‌توان به چهار دسته تقسیم کرد:

• • سیستم‌های متعارف
  • سیستم‌های آنالوگ آدرس‌پذیر
  • سیستم‌های آدرس‌پذیر
  • سیستم‌های بی‌سیم

سیستم‌های اعلام حریق متعارف

در یک سیستم اعلام حریق متعارف تعدادی از شستی‌های اعلام حریق و دتکتورهای با اتصالات سیمی به کنترل پنل اعلام حریق واقع در زون‌ها متصل هستند. زون، یک مدار است و معمولاً در هر طبقه یا ناحیۀ آتش یک مدار سیم‌کشی می‌شود. کنترل پنل اعلام حریق چندین لامپ‌ زون دارد. دلیل وجود زون‌ها مشخص‌ کردن مکان دقیق وقوع حریق است. دانستن این اطلاعات برای گروه‌های آتش‌نشانی و البته مدیریت ساختمان مهم است. دقّت اطلاع از مکان شروع حریق را چندین زون‌ واقع بر روی کنترل پنل اعلام حریق و تعدادی مدار سیم‌کشی‌شده در سراسر ساختمان کنترل می‌کنند. کنترل پنل حداقل به دو مدار آزیر اعلام حریق سیم‌کشی شده است که می‌تواند شامل زنگ اعلام حریق، آزیرهای اعلام حریق الکترونیکی یا سایر دستگاه‌ها باشد. هر مدار یک دستگاه انتهای خط است که برای اهداف نظارتی (مانیتورینگ) به‌کار می‌رود.

سیستم‌های اعلام حریق آدرس‌پذیر

اصل تشخیص سیستم‌های آدرس‌پذیر مشابه سیستم‌های متعارف است جز اینکه کنترل پنل آن قابلیت تعیین دقیق دتکتور یا شستی اعلام حریق آغازکنندۀ آژیر را دارند. مدار تشخیص دارای سیم‌کشی حلقه‌ای است و تا سقف 128 دستگاه (در برخی برندها، 256) امکان اتصال به هریک از حلقه‌ها را دارند. این دتکتورها اساساً دتکتورهای متعارف با یک آدرس درونی (تعبیه‌شده) هستند. آدرس موجود در هر دتکتور را دیپ سوییچ یا سوییچ گردان تعیین می‌کند و کنترل پنل برای نمایش اطلاعات لازم در لحظات مشخص مشغول به‌کار بودن آن دتکتور برنامه‌ریزی می‌شود. دیگر دستگاه‌های زمینی در دسترس هستند که احتمالاً تنها برای تشخیص به حلقه سیم‌کشی شده‌اند.

به عبارتی دیگر، امکان تشخیص بسته شدن یک اتصال معمولاً باز از جمله سوییچ جریان پاشش خودکار یا باز شدن یک اتصال معمولاً بسته وجود دارد. آژیرهای اعلام حریق دقیقاً مانند سیستم‌های متعارف، حداقل در دو مدار آزیر اعلام حریق سیم‌کشی شده‌اند. ماژول‌های جداسازی حلقه به‌منظور سازگاری با حلقه / حلقه‌های تشخیص تعبیه شده‌اند به‌طوری‌که، حلقه‌ها به‌منظور تضمین یک مدار کوتاه جداسازی می‌شوند یا اینکه یک خطا تنها منجر به اتلاف بخشی حداقلی از سیستم خواهد شد.

سیستم‌های اعلام حریق آدرس‌پذیر آنالوگ

سیستم های اعلام حریق آنالوگ آدرس پذیر اغلب به عنوان سیستم های اعلام حریق هوشمند شناخته می شوند. انواع مختلفی از سیستم های آنالوگ موجود است که بر اساس نوع پروتکل مورد استفاده از یکدیگر متمایز می شوند. بخش عمده ای از دتکتورهای آنالوگ استاندارد موجود نسبتاً یکنواخت هستند زیرا این دتکتورها فقط قابلیت ارائهٔ سیگنال های خروجی را دارند که ارزش پدیده های شناسایی‌شده را نشان می دهد. تصمیم گیری در مورد وجود آتش سوزی، خطا، پیش‌هشدار یا موارد دیگر به عهده واحد کنترل است.

با بهره‌گیری از سیستم آنالوگ هوشمند واقعی، هر دتکتور امکان یکپارچه‌سازی مؤثر رایانه خود را دارد و از این طریق، محیط اطراف خود را ارزیابی می کند و وجود آتش سوزی، خطا یا نیاز به تمیز کردن سری دتکتور را به کنترل پنل اطلاع می‌دهد. سیستم‌های آنالوگ اساساً بسیار پیچیده‌تر هستند و امکانات بسیار بیشتری را نسبت به سیستم‌های معمولی یا آدرس‌پذیر در خود جای می‌دهند.

هدف اصلی آن‌ها کمک به جلوگیری از وقوع هشدارهای اشتباه است. بابهره‌گیری از سیستم آنالوگ آدرس‌پذیر، امکان اتصال حداکثر 128 دستگاه ورودی شامل دتکتورهای دودی، شستی‌های اعلام حریق، دتکتورهای حرارتی، مانیتورهای اعلام حریق و سایر دستگاه‌های رابط ممکن است به هر حلقه شناسایی وجود دارد. علاوه بر آن، ممکن است به حداکثر 32 دستگاه خروجی (در برخی از برندها، بیش از ۳۲) شامل آژیرهای حلقه‌ای، ماژول رله و ماژول آژیر متصل شود. سیستم های آنالوگ را می توان در نسخه های 2، 4 و 8 حلقه ای در دسترس قرار داد، بدین معنا که امکان نظارت بر مکان های بزرگ از یک پنل واحد فراهم می‌شود. واحدهای جداساز همانند روش‌کار شرح‌داده‌شده برای سیستم‌های آدرس‌پذیر، باید بین بخش‌های دتکتور متصل شوند.

سیستم‌های اعلام حریق بی‌سیم

سیستم های اعلام حریق بی‌سیم جایگزین موثری برای انواع کاربردهای مختلف سیستم های اعلام حریق سیمی مرسوم هستند. این سیستم‌های اعلام حریق از ارتباطات رادیویی ایمن و بدون نیاز به مجوز برای اتصال حسگرها و دستگاه‌ها (دتکتورهای دودی، شستی‌های اعلام حریق و از این قبیل) به کنترل‌کننده‌ها بهره می‌برند. این سیستم‌ها طرح‌ مفهومی ساده‌ای دارند که مزایای منحصر به فرد بسیاری را ارائه می دهند و یک سیستم تشخیص حریق آدرس پذیر کاملاً آنالوگ بدون نیاز به کابل هستند.

پنل‌های کنترل و اعلان

تجهیزات کنترل و اعلان، سه عملکرد اصلی زیر را دارند:

• • مانیتورینگ و کنترل خودکار مدارهای خارج از تجهیزات از جمله شناسایی حریق و مدارهای دستگاه‌های اعلام حریق و منبع تغذیه این مدارها
  • اعلان علائم حریق، علائم خطا و محل وقوع آن‌ها
  • کنترل دستی اقدامات تسهیل‌کننده‌ای از جمله آزمایش صحت عملکرد، از کارافتادگی دستگاه، تحریک پالس علائم حریق، خاموش‌شدگی صدای آژیرهای اعلام حریق و ریست شدن سیستم پس از نمایش یک علامت حریق

مشخصات پنل‌ها

مشخصات پنل‌ها به طور کامل طبق استانداردهای بریتانیا هستند که مطابق آن‌ها، مدارها باید به طور مداوم نظارت شوند و هر دو علائم صوتی و بصری برای شرایط خطا و اعلام حریق باید ارائه شود. از الزامات دیگر می‌توان به امکان خاموش کردن صداهای هشدار فقط به‌صورت دستی اشاره کرد که پس از آن پانل کنترل باید سیگنال‌های صوتی و بصری را تا زمان تنظیم مجدد سیستم ارائه دهد. خاموش کردن آژیرهای هشدار نباید مانع از به صدا در آمدن آژیرها در مناطق دیگر شود.

لازم به ذکر است که این استانداردها مستلزم دونسخه‌ای بودن همه چراغ‌های اعلان خطا/هشدار یا وجود یک لامپ تکی با سیگنال صوتی نشانگر خرابی لامپ هستند. پنل‌های کنترل و اعلان ممکن است شامل امکاناتی برای بهره‌برداری از خدمات جانبی مانند اطفاء حریق ثابت، بسته شدن درها و غیره باشند.

تجهیزات معمولاً باید در منطقه ای با خطر آتش‌سوزی کم و در طبقه همکف در کنار ورودی مورد استفاده گروه خدمات آتش‌نشانی و نجات قرار گیرند و ترجیحاً از بیرون ساختمان قابل مشاهده باشند. این تجهیزات باید در منطقه‌ای از ساختمان با کاربری مشترک همه کاربران ساختمان قرار گیرد و در ساختمان‌هایی که تشخیص خودکار به‌کار گرفته شده است، کنترل پنل باید در یک منطقه محافظت‌شده قرار داشته باشد. نمودار زون مناسب ساختمان معمولاً باید در مجاورت کنترل پنل نصب شود.

دتکتورها

دتکتورها را می‌توان به چهار نوع دتکتورهای حرارتی، دتکتورهای دودی، دتکتورهای کربن مونوکسید و دتکتورهای چندحسگره تقسیم کرد.

دتکتورهای حرارتی

دتکتورهای دارای نقطۀ حساس به گرما

1. 1. دمای ثابت که در هنگام قرارگیری در معرض دمای ازپیش‌تعیین‌شده عمل می‌کند. دتکتورهای دمای ثابت معمولی از یک عنصر آلیاژی زودگداز بهره می‌گیرند که باید پس از کارکرد دتکتور جایگزین شود. عناصر دارای درجات حرارت مختلف برای محاسبهٔ دماهای مختلف هوای محیط در دسترس هستند.
   2. نوع دوم بر اساس نرخ افزایش دما عمل می کند. دتکتورهای عمل‌کننده بر اساس نرخ افزایش دما ممکن است شامل یک عنصر زودگداز برای عملیات دمای ثابت باشند.

هر دو نوع دتکتور برای نصب در سیستم‌های مانیتور باز، بسته یا خطی مناسب هستند.

دتکتورهای خطی

این نوع دتکتورها می توانند به شکل یک کابل حساس به گرما باشند که در دمایی ازپیش‌تعیین‌شده به عنوان یک دستگاه مدار باز عمل می کند. ذوب شدن روکش کابل، اتصال کوتاهی بین رساناهای جریان برق ایجاد می‌کند. پس از اتمام این عملیات، طول تخریب‌شدهٔ کابل باید تعویض شود. دتکتورهای خطی ممکن است در مناطق بزرگ مانند انبارها به‌کار گرفته شوند.

دتکتورهای دودی

دو نوع اصلی از این دتکتورها وجود دارد که کارکرد آن‌ها پخش نور و پنهان‌سازی نور است.

پنهان‌ساز نور

در نوع پنهان‌ساز، دود با پرتوهای نور واقع بین منبع نور و سلول نوری تداخل می کند و تغییر در خروجی سلول نوری برای آغاز زنگ هشدار به‌کار می‌رود. این نوع از تشخیص را می‌توان برای محافظت از مناطق بزرگ در شرایط قرارگیری منبع و سلول نوری در فاصله‌ای مشخص از یکدیگر به‌کار برد.

پخش نور

دتکتورهای پخش نور بر اساس اثر تیندال عمل می‌کنند و در آن‌ها محفظه‌ای تاریک، یک سلول نوری و یک منبع نور را از یکدیگر جدا می‌کند به‌طوری‌که منبع نور روی سلول نوری نمی‌افتد. ورود جریان دود به داخل محفظه باعث پخش نور منبع و افتادن آن بر روی سلول نوری می‌شود و خروجی سلول برای آغاز زنگ هشدار به‌کار می‌رود.

دتکتورهای پخش نور و پنهان‌ساز نور هر دو میزان چشمگیری از دود را تشخیص می‌دهند. در برخی از مدل‌های دتکتورهای دودی، اتصال به بدنه اصلی از طریق یک سرنیزه است که به‌منظور جداسازی آسان در نگهداری یا جایگزینی بر روی بدنه اصلی نصب می‌شوند. لازم به ذکر است که برخی از دتکتورها برای مدارهای دوسیمی مناسب هستند و برخی دیگر نیاز به اتصال سه یا چهار سیمی دارند. دتکتورهای دودی نیاز به منبع تغذیه مداوم دارند. در شرایط استراحت، جریانی در حدود 100 میکروآمپر و در شرایط هشدار حدود 45 میلی‌آمپر را تولید می‌کند.

هنگام تعیین اندازه منبع تغذیه باید به این نکته توجه داشت. دتکتورهای دودی معمولاً در 24 ساعت شبانه‌روز کار می‌کنند. این دتکتورها برای قرارگیری در آشپزخانه‌ منازل، نزدیک شومینه‌ یا مناطق در معرض دود بیش از حد اگزوز یا در فاصله 2 متری مجراهای تامین هوا یا پخش‌کننده‌های هوا مناسب نیستند.

دتکتورهای مونوکسید کربن

دتکتورهای کربن مونوکسید، دتکتورهایی الکترونیکی هستند که برای اعلان وقوع آتش‌سوزی از طریق سنجش سطح مونوکسید کربن در هوا به‌کار گرفته می‌شوند. مونوکسید کربن که معمولا با فرمول شیمیایی CO شناخته می‌شود، گازی سمی است که از احتراق حاصل می‌شود. این دتکتورها مشابه دکتورهای کربن مونوکسید به‌کاررفته برای ایمنی منازل نیستند که به‌منظور محافظت از ساکنان منازل در برابر مونوکسید کربن حاصل از احتراق ناقص در وسایلی مانند شومینه یا شوفاژ (پکیج) به‌کار گرفته می‌شوند.

دتکتورهای کربن مونوکسید از حسگر مشابهی بهره می‌گیرند اما حساسیت بالاتر و پاسخگویی سریعتری دارند. این دتکتورها یک سلول الکتروشیمیایی دارند که مونوکسید کربن را تشخیص داده اما دود یا سایر محصولات احتراق را تشخیص نمی‌دهد. این سلول‌ها به انرژی زیادی نیاز ندارند، ازاین‌رو این دتکتورها را می‌توان با دتکتورهای معمولی دودی و حرارتی سازگار نمود. این دتکتورها به‌عنوان دتکتورهای کربن مونوکسید فقط برای انواع خاصی از آتش‌سوزی‌ها موثر هستند. آتش‌سوزی‌های عمیق، مونوکسید کربن تولید می‌کنند که می‌توان آن را در فاصله کمی از محل آتش‌سوزی تشخیص داد. برای این نوع آتش‌سوزی‌ها، دتکتورهای کربن مونوکسید احتمالاً پیش از دتکتورهای دودی وارد عمل می‌شوند.

با‌این‌حال، دتکتورهای دودی در اکثر مواقع مواجهه با نوعی از آتش‌سوزی که توده‌ای از دود در حال افزایش تولید کرده است، عملکرد بهتری دارند. دتکتورهای کربن مونوکسید واکنش ضعیفی به آتش‌سوزی نشان می‌دهند. از آنجایی‌که دتکتورهای کربن مونوکسید بر اساس اصول متفاوتی از دتکتورهای دودی عمل می‌کنند، رفتار هشدار کاذب آن‌ها متفاوت خواهد بود. به‌عنوان مثال، بخار، گردوغبار یا بیشتر بخارهای ناشی از پخت‌وپز روی آن‌ها تأثیر نمی‌گذارد. بااین‌حال، به دلیل حساسیت بالای این دتکتورها، ممکن است از سطوح گذرای بی‌ضرر کربن مونوکسید تولیدشده توسط بخاری‌های گازی یا دود اگزوز خودروها که از پنجره وارد محیط داخلی می‌شود، هشدار کاذب تولید کنند. این وقایع روی دتکتورهای دودی نوری تأثیری ندارند.

طبق معمول همیشه، دتکتورها باید بر اساس عملکرد آن‌ها انتخاب شوند تا بهترین تعادل بین قابلیت تشخیص حریق و هشدارهای کاذب به‌‌دست آید. دتکتورهای کربن مونوکسید برخی معایب شناخته‌شده دارند. یکی از معایب آن‌ها محدود بودن عمر سلول‌های الکتروشیمیایی به‌عنوان موتور محرک دتکتورها در حد هفت سال و ایمن نبودن آن‌ها است. امکان «خرابی کامل» دتکتورها بدون آشکار شدن آن نیز وجود دارد. به همین دلیل، در این دتکتورها ابزاری برای بررسی سلول کربن مونوکسید تعبیه شده است. یکی دیگر از معایب آشکار این دتکتورها واکنش ضعیف به بسیاری از انواع آتش‌سوزی‌ها، به‌ویژه آتش‌سوزی‌های زبانه‌کشان تهدید‌کننده حیات است.

دتکتورهای چندحسگره

این دتکتورها، ورودی های حسگرهای نوری و حرارتی را با یکدیگر ترکیب کرده و با استفاده از یک الگوریتم پیچیده آن‌ها را پردازش می کنند. در هنگام نظرسنجی توسط کنترل پنل، تعداد آنالوگ را برمی‌گرداند که با واکنش‌های ترکیبی از سنسورهای نوری و حرارتی تعیین می‌شود. این دتکتورها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که نسبت به طیف وسیعی از حریق‌ها حساس باشند و ممکن است در بسیاری از موارد به‌عنوان جایگزین دکتورهای یونش به‌کار روند.

اصول عملیاتی

سیگنال‌های حاصل از محفظه دود نوری و سنسور دما مستقل از یکدیگر هستند و به‌ترتیب بیانگر سطح دود و دمای هوای واقع در مجاورت دتکتورها هستند، به‌طوری‌که میکروکنترلر دتکتور هر دو سیگنال را پردازش می‌کند. پردازش سیگنال دما فقط اطلاعات نرخ افزایش مربوط به ترکیب با سیگنال‌های دودی را استخراج می‌کند. این دتکتور به افزایش آهسته دما پاسخ نمی‌دهد اما وقوع یک تغییر ناگهانی بزرگ، در صورت تداوم 20 ثانیه‌ای، می‌تواند بدون حضور دود زنگ هشدار ایجاد کند. الگوریتم‌های پردازش دتکتورهای چندحسگره، شامل جبران انحراف هستند.

شستی‌های اعلام حریق

شستی اعلام حریق دستگاهی است که به پرسنل آتش‌نشانی امکان می‌دهد تا با شکستن صفحه شکننده روی شستی، زنگ هشدار را به‌صدا در آورند. این شستی‌های اعلام حریق باید در فاصله 1.4 متری از کف نصب شوند و در مکانی قرار بگیرند که به‌راحتی دیده شوند. شستی‌های اعلام حریق باید در کف پلکان‌ها و در خروجی‌های هوای آزاد ساختمان قرار گیرند. لازم به ذکر است که شستی‌های اعلام حریق باید در سمت کف درب دسترسی به راه‌پله‌ها نصب شوند تا طبقه مبدا در کنترل پنل نشان داده شود. در صورت لزوم، شستی‌های اضافی باید به گونه‌ای نصب شوند که بیشترین فاصله جابه‌جایی از هر نقطه ساختمان تا نزدیک‌ترین شستی اعلام حریق از 30 متر تجاوز نکند (طبق استاندارد بریتانیا). در مناطق پرخطر یا احتمال حرکت آرام ساکنان ساختمان، ممکن است به تعداد بیشتری از شستی‌های اعلام حریق نیاز باشد. شستی‌های اعلام حریق عایق آتش نیز موجود هستند و همچنین شستی‌های اعلام حریق دستی نیز در مناطقی که شیشه‌های شکستنی ممکن است باعث ایجاد خطر شود، به‌کار گرفته می شوند.

آژیرهای اعلام حریق

انواع بسیاری از آژیرهای اعلام حریق وجود دارند که عبارتند از:

1. 1. زنگ‌های گنبدی (Dome Bell)؛ مکانیزم عملیاتی تعبیه‌شده درون زنگ.
   2. زنگ‌های دارای مکانیزم عملیاتی خارج از زنگ.
   3. آژیرهای الکترونیکی حالت جامد با خروجی یکنوا یا چندنوای دارای محدوده نرمال ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ هرتز.
   4. آژیرهای خطر کوچک دارای محدوده کاربرد ۱۲۰۰ تا ۱۷۰۰ هرتز.
   5. آژیرهای خطر دارای محدوده کاربردی گسترده از ۰.۱۷ کیلووات تا ۱۱ کیلووات و محدوده فرکانس کاربردی معمول ۴۰۰ تا ۸۰۰۰ هرتز.
   6. بوق‌های دارای محدود عملیاتی ۳۰۰ تا ۴۰۰ هرتز و در دو نوع کاربرد موتوری یا بادی.

شکل‌های زیر نشان‌دهندهٔ گسترده‌ای از سطوح آژیرهای مختلف است. همچنین، سطوح صدای معمولی برای موقعیت‌های مختلف صنعتی و تجاری نیز نشان داده شده است. برای سطح کافی شنیداری کافی در مناطق عمومی، سطح صدای هشدار حداقل 5 دسی‌بل فراتر از محیط باید ارائه شود اما در اتاق خواب حداقل سطح صدای 65 دسی‌بل و 75 دسی‌بل در بالای تخت‌خواب برای بیدار کردن افراد خوابیده نیاز است. لازم به ذکر است که اکثر زنگ‌‌های گنبدی برای استفاده در سیستم‌های لوله‌کشی یا سیم‌کشی تولید شده‌اند. برای نصب سیم‌کشی سطحی یا لوله‌کشی معمولاً به جعبه‌های آداپتور نصب روی سطح نیاز است. به‌طور کلی، زنگ‌ها، آژیرهای الکترونیکی و آژیرهای خطر کوچک در کاربردهای 6، 12، 24 و 48 ولت جریان مستقیم در دسترس هستند. آژیرهای خطر بسته به رتبه موتور معمولاً در ولتاژ شبکه، تک‌فاز یا سه‌فاز کار می‌کنند. آژیرهای فضای باز به‌منظور محافظت در برابر شرایط دمای پایین، باید دارای بخاری و ترموستات (دستگاه پایش دما) باشند. امکان به‌کارگیری سیستم‌های آدرس‌پذیر عمومی در آژیرها وجود دارد و سیگنال‌های بصری هم ممکن است در برخی شرایط خاص به‌کار گرفته شوند.

منابع تغذیه

دو منبع تغذیه یعنی برق و باتری مورد نیاز است و در کنترل پنل اعلام حریق معمولاً این منابع تغذیه تعبیه شده‌اند. باتری‌های آماده‌به‌کار باید امکان کار با برق به‌مدت ۲۴ ساعت بیشتر از زمان محتملاً خالی از سکنه بودن ساختمان را فراهم کند و سپس تا نیم ساعت دیگر نیز آژیرها را در حالت فعال نگه دارد. اگر منبع تغذیه توسط یک ژنراتور اضطراری پشتیبانی شود، شش ساعت آماده‌به‌کار به‌علاوه نیم ساعت ذخیرهٔ هشدار کفایت می‌کند. تمام سیستم‌های اعلام حریق مدرن از نوع 24 ولت هستند. در سیستم‌های اعلام حریق متوسط و بزرگتر، باتری‌های آماده‌به‌کار اغلب در داخل کنترل پنل قرار نمی‌گیرند. در سیستم‌هایی که باتری‌های آماده‌به‌کار در یک محفظه جداگانه قرار می‌گیرند، این محفظه باید تا حد امکان به کنترل پنل اصلی اعلام حریق نزدیک باشد. اگر منبع تغذیه یا محفظه باتری بیش از 1000 متر از کنترل پنل اصلی اعلام حریق قرار گرفته باشد، ممکن است مشکلاتی جدی در زمینهٔ افت ولت پدید آید. باتری‌های آماده‌به‌کار همیشه از انواع اسید سرب بدون منفذ هستند. استفاده از باتری‌های نیکل کادمیوم مقرون‌به‌صرفه نیست و باتری‌های خودرو نیز سازگار نخواهند بود.

بازرسی و سرویس

اطلاعات زیر برای راهنمایی کلی کاربران سیستم شناسایی حریق و اعلام حریق ارائه شده است. از آنجایی‌که در اینجا چکیده این اطلاعات ارائه می‌شود، بسیاری از اطلاعات موجود در BS5839 بخش 1 را در بر نمی‌گیرد. بنابراین این اطلاعات به‌عنوان جایگزینی برای توصیه‌های دقیق موجود در استاندارد بریتانیا نیستند.

بازرسی و سرویس به‌وسیلۀ افراد مجاز

بازرسی و خدمات باید توسط سازمان‌های دارای صلاحیت‌های مجاز انجام شود. انجام اقدامات بازرسی و سرویس را می‌توان با به‌کارگیری سازمان‌های دارای گواهینامه شخص ثالث، به‌ویژه به‌منظور انجام بازرسی و سرویس سیستم‌های تشخیص حریق و اعلام حریق تضمین کرد.

• • فاصله بین بازدیدها برای انجام بازرسی و خدمات باید بر اساس ارزیابی خطر بوده اما حداکثر فاصله بین بازدیدها نباید بیش از شش ماه باشد.
  • دفترچه گزارش باید بازرسی شود.
  • بازرسی بصری باید به‌منظور بررسی اعمال یا عدم اعمال تغییرات ساختاری یا کاربری نیازمند تغییرات در سیستم تشخیص حریق و اعلام حریق انجام بگیرد.
  • سوابق هشدار نادرست باید بررسی شده و در صورت لزوم اقدامات مربوطه انجام شود.
  • باتری‌ها باید بررسی و آزمایش شوند.
  • عملکرد کنترل پنل باید بررسی و آزمایش شود.
  • عملکرد دستگاه‌های اعلام حریق باید آزمایش شوند.
  • تمامی نشانگرها و مدارهای خطا باید آزمایش و بررسی شوند.
  • چاپگرها باید آزمایش شوند.
  • سایر بررسی‌ها و آزمایشات توصیه‌شده توسط سازنده باید انجام گیرد.
  • اشکالات بارز باید گزارش شده و دفترچه گزارش تکمیل و گواهی سرویس صادر شود.
  • فاصله زمانی توصیه‌شده بین دو بازرسی متوالی باید بررسی شود و طول بین دو بازرسی‌ سرویس نباید بیش از شش ماه باشد.
  • بازرسی و آزمایش یک سیستم در یک دوره 12 ماهه انجام گیرد.
  • مکانیزم کلید هر یک از شستی‌های اعلام حریق باید آزمایش شود.
  • عملکرد هریک از دتکتورهای حریق خودکار باید بررسی و آزمایش شوند. این آزمایش عملکرد، دتکتورهای دودی، دتکتورهای حرارتی قابل تنظیم مجدد، دتکتورهای دودی پرتو نوری، سیستم‌های تشخیص حریق تنفسی، دتکتورهای حریق مونوکسید کربن و دتکتورهای شعله‌ای را در بر می‌گیرد اما محدود به این دتکتورها نیست.
  • تمامی دستگاه‌های اعلام حریق (اعم از دیداری و شنیداری) باید آزمایش شوند.
  • دستگاه‌های تشخیص حریق بی‌سیم و قدرت سیگنال سیستم اعلام حریق باید بررسی شود.
  • بازرسی بصری بست‌های اتصال کابل با دسترسی آسان باید انجام گیرد.
  • برنامه علت و معلولی باید بررسی شود.
  • ظرفیت منبع تغذیه آماده‌به‌کار باید بررسی شود.
  • سایر بررسی‌ها و آزمایش‌های سالانه توصیه‌شده توسط سازندگان اجزای سیستم باید انجام گیرد.
  • اشکالات بارز باید گزارش شده و گواهی سرویس صادر شود.
  • از آنجایی‌که انجام کامل این سرویس کار پرزحمتی است، توصیه می‌شود که کار در دو یا چند نوبت بازدید از خدمات در طول هر دوره دوازده‌ماهه تقسیم شود.

مراقبت غیر روتین

تمهیدات بخش فوق، بازرسی و سرویس‌کاری با هدف حفظ عملکرد سیستم در شرایط عادی است. با‌این‌حال، سیستم‌های اعلام حریق احتمالاً هر از چند گاه نیاز به برخی توجهات غیرمعمول از جمله تعمیر و نگهداری ویژه دارند. اقدامات نگهداری‌ غیرمعمول شامل موارد زیر هستند:

• • بازرسی ویژه از سیستم اعلام حریق موجود در مواقعی که سازمان سرویس‌کاری جدیدی خدمات سرویس‌کاری سیستم را بر عهده می‌گیرد؛
  • تعمیر خطاها یا آسیب‌های وارده؛
  • انجام به‌روزرسانی‌ها برای در نظر گرفتن متعلقات، اصلاحات، تغییرات در کاربری یا هشدارهای کاذب؛
  • اقدام برای کنترل نرخ غیر قابل قبول هشدارهای کاذب؛
  • بازرسی و آزمایش سیستم پس از وقوع یک آتش‌سوزی.